آخوند کرمانی

وقتی با اوستای گچ کار  هم صحبت شدم دربین صحبت به او گفتم که دوسال از حوزه را در تهران درس خوانده ام ایشان گفت من هم هفت سال تهران زندگی کرده ام.اوستا مردی بسیار ساده و به شدت معتاد به مواد مخدر بود ومن حرفش را باور نکردم و برای اینکه بدانم راست می گوید یا دروغ چند سوال از شهر تهران از او کردم وبه اوگفتم تا کنون میدان آزادی رفته ای ؟اوگفت نه٬    گفتم توپخانه و ناصر خسرو رفته ای؟اوگفت نه٬  خلاصه هر جای تهران را سوال کردم بلد نبود.  به او گفتم تو که هیچ کجای تهران را بلد نیستی پس چگونه هفت سال تهران زندگی کرده ای؟  اوستا گفت در کرمان برای مصرف یک سالم مواد مخدر خریده بودم که مامورین پلیس مرا بازداشت کردند وپس از محاکمه مرا با اتومبیل به زندان اوین تهران منتقل کردند وهفت سال در زندان اوین تهران زندگی کردم .بعد از آن باز مرا سوار اتومبیل کردند ودر میدان آزادی کرمان مرا رها نمودند.

 توی کوپه قطار با یک پزشک آزمایشگاه همسفر شدم اوشروع کرد به گفتن از میکروبها واینکه اگر دستها را قبل از خوردن بشوییم از بسیاری ازمیکروبها در امان هستیم ٬اوگفت: بسیاری از میکروارگانیسمها در روی زمین فعالند ولی بعضی آدم ها اینقدربی شعورندکه اگر خوردنی روی زمین بیفتد آنرا بر می دارند و می خورند هنوز حرفش تمام نشده بود که تکه ای از بیسکویتی را که می خواستم به دهانم بگذارم از دستم روی زمین افتاد ومن هم بدون توجه به حرف او بیسکویت رابرداشتم یه فوت کردم و خوردم.یه دفعه دیدم دکترساکت شدو من فهمیدم ناخواسته جزء بی شعورهایی که دکتر گفته بودحساب شدم.

روی دیواری نوشته بود ؛

تمام عمر جستیم و شکستیم          به جز بار پشیمانی نبستیم

جوانی را سفر کردیم تا مرگ         ندانستیم دنبال چه هستیم

این بیت شعر نه تنها به دلم بلکه به حافظه ام  نشست.در یک مجلس ختم آخر سخنرانیم این بیت شعر را خواندم.وقتی از منبر پایین آمدم چند جوان نزد بنده آمدند یکی ازآنها گفت حاج آقا خوشم آمد معلوم می شود شما هم داریوشی هستید با تعجب پرسیدم یعنی چه؟ گفت آن بیت شعری که آخر صحبتتان خواندید از آهنگهای داریوش خواننده مشهور خارج نشین بود نگویید که گوش نمی کنید و این بیت به شما وحی شده.بنده دیدم که اگر بگویم از روی دیوار این شعر راحفظ کرده ام بیشتر ضایع می شوم .بنابر این گفتم :این شعر فقط یک شاعر دارد وتعداد نا مشخصی خواننده خوب داریوش این شعر را با آهنگ خوانده و من بالای منبر.یعنی اگر داریوش قران خواند من دیگر نباید قران بخوانم ؟خلاصه پاسخ آن جوان را دادم ولی معلوم نیست چند نفر دیگر در آن مجلس فکر کردند بنده داریوشی هستم ولی به من چیزی نگفتند ورفتند.

می خواستم با ماشین بپیچم داخل کوچه یک ماشین دیگر در حال بیرون آمدن از کوچه بود مجبور شدم کاملآ بایستم تا اون بیرون بیاد ناگهان درب های ماشینم باز شد و چند نفر سوار شدند من مات و مبهوت آنها را نگاه می کردم بعد از لحظاتی متوجه شدم سر کوچه ایستگاه تاکسی است و تعداد زیادی مسافر برای سوار شدن به تاکسی هایی که از راه می رسند با هم رقابت می کنند و تصور کرده بودند ماشین بنده تاکسی است و این چند نفر با عجله سوار شده بودندبنده به آنها گفتم ببخشید می خواستم بپیچم داخل کوچه و تاکسی نیستم،یکی از آنها گفت کمی برو جلوتر ما پیاده می شیم ضایع است اینجا جلوی مسافرهای دیگر دوباره پیاده شیم.من خیلی خیلی عجله داشتم واز طرف دیگر جوانمردیم اجازه نمی داد آنها را ضایع کنم شما جای من بودید چکار می کردید؟ بنده جوانمردی نکردم و گفتم ببخشید می روم داخل کوچه اگر با من می آیید در خدمتتان هستم و آنها از ماشین پیاده شدند ومن تا چند روز عذاب وجدان داشتم.

این خاطره را دوستم که روحانی بود برایم تعریف کرد بنده از قول او نقل می کنم او می گفت:در مجلسی تعدادی از آشنایان دور هم نشسته بودیم یکی  از بنده سوال کرد اکنون کجا مشغولی ؛من گفتم در فلان روستا کار تبلیغی میکنم .مادر زن بنده که مثل همه ی مادر زنها رابطه ی خوبی با داماد عزیزش نداشت به من گفت آنجا هم مثل اینجا به آخوندها فحش می دهند ؟ بنده ی حقیرگفتم آخه اینم شد سوال همه جا مثل هم است  من نمی دانم پشت سرمان چه می گویند اما جلو ی رویمان فحش مادر زن می دهند وما هم راضی هستیم با شنیدن این حرف اهل مجلس خندیدن و چهره ی مادر خانو مم تماشایی بود بعد از اون ماجرا دیگه هیچ وقت به من تیکه نمی انداخت.

یک روز آخر وقت به یک اداره رفتم پرونده ام رانزد کارمند مربوطه بردم او به من گفت سریع برو طبقه بالا وامضا  کن وبیا به او گفتم شما هستید تا من بیایم .او گفت خیالت راحت امروز تا کار تو را انجام ندهم نمی روم.چند دقیقه بعد برگشتم دیدم نیست با عصبانیت به کارمندی که پشت میز دیگری در همان اتاق نشسته بود گفتم فردی که پشت آن میز نشسته بود کجا رفت او گفت چطور مگه گفتم اوبه من گفت می ماند تا کار مرا انجام دهد کارمند گفت ببینم مستی یا همین جور هستی گفتم یعنی چه گفت بابا پشت آن میزمن بودم فقط از پشت آن میز بلند شدم ونشستم پشت این میز حالا کارت را بده انجام بدم.من  خنده ام گرفته بودعجله هم داشتم از کار خودم خجالت هم می کشیدم.

در مترو تهران همراه یک حاج آقا به طرف حرم حضرت امام می رفتیم که یک پیرمرد با کلاس شروع به صحبت با حاج آقا کرد ،اومی گفت: همه ی زیر بناهای کشور در دوران پهلوی ساخته شده وخود من در زمان محمد رضاشاه سرباز بودم وآن زمان ما راآورده بودندتا زیر بنای همین مترو را درست کنیم ،آن زمان شاه ایران در فکر ساخت مترو بود.

حاج آقا  :پدر بزرگ بنده هم در همان زمان سرباز بود وتعریف می کردکه  سربازان را آورده بودند تا زیربنای حرم امام خمینی (رحمه الله)را درست کنند.

پیرمرد:چرا حرف بی خود می زنی

حاج آقا:حرف بی خود نمی زنم مگر می شود شاه ایران به فکر ساخت مترو ازتهران تا حرم حضرت امام(رحمه الله)باشدولی به فکرساخت حرم حضرت امام (رحمه الله)نباشد.

یک ماشین پراید  و یک موتور سیکلت داشتم با ماشین به نماز و اداراه جات و با موتور به حوزه علمیه می رفتم یک روز ظهر با ماشین از نماز برگشتم و خواستم موتور را از درب خانه بیرون بیاورم و به حوزه بروم اما به ساعت نگاه کردم و دیدم دیرم شده سریع موتور را روی جک زدم و سوار ماشین شدم و به سرعت به طرف حوزه رفتم در راه دیدم که رانندگان دیگر مرا نگاه می کنند سر چهار راه پشت چراغ قرمز که ایستادم یک موتور سیکلت کنار ماشین آمد و به من گفت حاج آقا درست است که پراید ایمنی اش پایین است اما کلاه کاسکت که نمی خواهد.آخه من کلاه و کاسکت پوشیده بودم تا سوار موتور شوم ولی یادم رفته بود آن را بردارم  وباکلاه کاسکت سوار پراید شده بودم.