آخوند کرمانی

پیش خود خیال می کردم                     حداقل شانزده می گیرم

اما وقتی رفتم پیش استاد                     تا   نمرمو    بگیرم

گفت  که  هشت  گرفتی                          الهی  برات بمیرم

دنیا  برام   سیاه   شد                          مثل شبی که برق رفته بود

همون شبی که از ترس                        سگ  خونمون  مرده  بود

دلم می خواد  باز  بگم                         از  اون   سگ     قشنگم

از  اون   سگ   با    وفا                         از   اون   سگ  یه رنگم

دلم    نمی خواد    بگم                         از    این     دیار    غربت

ازدنیایی نیست تو اون                        حتی   یه   جو   محبت

تو   این    دیار   غربت                          دلم      خیلی     گرفته 

خیلی   وقته  شکسته                           اما       بهم        نگفته

نمی دونم سبک شعرم چیه ؟فکر می کنم شعر نو باشه ٬نو یا دسته دو بودنش مهم نیست مهم این است آنچه از دل برآید لاجرم بر دل نشیند ۰عیب و نقصاشو به بزرگی خودتون ببخشید۰

یک روز به جای یکی از روحانیون به عنوان امام جماعت به دانشگاه رفتم  بعد از نماز جلوی نمازخانه یک دانشجو سؤال کرد:آیا روح همان روان است؟من گفتم:بله فکر کنم روح وروان یکی باشند .

او گفت:اگر روح همان روان است چرا به شما  می گویندروحانی بهتر نیست بگویند روانی؟

بنده گفتم؛در علوم قدیمه که ما  می خوانیم لفظ روح به کار رفته ودر علوم جدیدی که شما می خوانید به آن روان می گویند برای همین به بنده روحانی وبه جنابعالی روانی میگو یند.

من بعدها فهمیدم که پاسخم به طور کامل اشتباه بوده وروح مقوله ای متفاوت از روان است.ولی هنوز ندانستم چرا دانشجوهای دیگری که پاسخ بنده را شنیدند خندیدند وچرا دانشجوی سوال کننده نا راحت شد.

یک روز آخر وقت به یک اداره رفتم پرونده ام رانزد کارمند مربوطه بردم او به من گفت سریع برو طبقه بالا وامضا  کن وبیا به او گفتم شما هستید تا من بیایم .او گفت خیالت راحت امروز تا کار تو را انجام ندهم نمی روم.چند دقیقه بعد برگشتم دیدم نیست با عصبانیت به کارمندی که پشت میز دیگری در همان اتاق نشسته بود گفتم فردی که پشت آن میز نشسته بود کجا رفت او گفت چطور مگه گفتم اوبه من گفت می ماند تا کار مرا انجام دهد کارمند گفت ببینم مستی یا همین جور هستی گفتم یعنی چه گفت بابا پشت آن میزمن بودم فقط از پشت آن میز بلند شدم ونشستم پشت این میز حالا کارت را بده انجام بدم.من  خنده ام گرفته بودعجله هم داشتم از کار خودم خجالت هم می کشیدم.

در مترو تهران همراه یک حاج آقا به طرف حرم حضرت امام می رفتیم که یک پیرمرد با کلاس شروع به صحبت با حاج آقا کرد ،اومی گفت: همه ی زیر بناهای کشور در دوران پهلوی ساخته شده وخود من در زمان محمد رضاشاه سرباز بودم وآن زمان ما راآورده بودندتا زیر بنای همین مترو را درست کنیم ،آن زمان شاه ایران در فکر ساخت مترو بود.

حاج آقا  :پدر بزرگ بنده هم در همان زمان سرباز بود وتعریف می کردکه  سربازان را آورده بودند تا زیربنای حرم امام خمینی (رحمه الله)را درست کنند.

پیرمرد:چرا حرف بی خود می زنی

حاج آقا:حرف بی خود نمی زنم مگر می شود شاه ایران به فکر ساخت مترو ازتهران تا حرم حضرت امام(رحمه الله)باشدولی به فکرساخت حرم حضرت امام (رحمه الله)نباشد.

یک ماشین پراید  و یک موتور سیکلت داشتم با ماشین به نماز و اداراه جات و با موتور به حوزه علمیه می رفتم یک روز ظهر با ماشین از نماز برگشتم و خواستم موتور را از درب خانه بیرون بیاورم و به حوزه بروم اما به ساعت نگاه کردم و دیدم دیرم شده سریع موتور را روی جک زدم و سوار ماشین شدم و به سرعت به طرف حوزه رفتم در راه دیدم که رانندگان دیگر مرا نگاه می کنند سر چهار راه پشت چراغ قرمز که ایستادم یک موتور سیکلت کنار ماشین آمد و به من گفت حاج آقا درست است که پراید ایمنی اش پایین است اما کلاه کاسکت که نمی خواهد.آخه من کلاه و کاسکت پوشیده بودم تا سوار موتور شوم ولی یادم رفته بود آن را بردارم  وباکلاه کاسکت سوار پراید شده بودم.